keep Thinking Different

بیست و چند سال را با کلی فراز و نشیب زندگی میکنیم و بعد از کلی سعی و خطا به جایی میرسیم که به خیال خودمان اکنون آب دیده ایم و با حالی خوب و تلاشی کم نظیر،آماده رفتن به دنبال اهداف آرمانی که برای خودمان ترسیم کرده ایم می شویم.تا اینجایش درست،اما داشتم به وقفه هایی که ناخواسته در میان این انگیزه ها می افتد فکر میکردم و گفتم شاید باید چنین بشود.شاید باید برای رسیدن به آن هدف سختی بیشتر کشید وبیشتر منتظر ماند.و شاید راست گفته اند که انسان قدر چیزی که بیشتر برایش سختی کشیده است را بیشتر می داند.واگر قرار است که موفق باشیم شاید مدت زمان رسیدن به آن مهم نباشد و مهم میزان و شعور خودمان از موفقیت باشد.همه اینها شاید است و نمیدانم دلیلش همین است یا نه اما میدانم بهترین راه آن است که تَن بدهیم به رخداد ها و به مانند همیشه متفاوت بیندیشیم! .

 

رفتن بدون بهانه

 

چه خوب میشد که همیشه وقت رفتن را خودت مشخص میکردی و آن هنگام که حس میکردی حرفی برای گفتن نداری بغچه ات را به چوب افکار پریشانت میزدی،بر دوشت میگذاشتی و میرفتی و هرگاه فکر میکردی که حالا پریشانی هایت را کنار گذاشته ای و حرفی داری،برمیگشتی و کوله بار پر از تجربه ات را بساط میکردی.بهانه زیاد داری ولی خوبیش این است که این رفتن ها برای دیگران بهانه هم نمیخواهند و کافیست از فردا که آنان چشم باز میکنند دیگر نباشی و خوشحالی آنگاه که میدانی آب هم از آب تکان نخورده.و حال تنها کاری که قبل از رفتن مانده این است که خودت را دقایقی در بغل بگیری و دلداری اش بدهی که باز خواهی گشت و آنگاه بدون آنکه منتظر کاسه آبی باشی که خودت باید پشت سر خودت بپاشی،بروی.